وقتی سه روز پشت هم هوا ابر میشه و هی باد میاد
وقتی یکی دیگه از چیزایی که میتونست دلمو مچاله کنه وهی نفس بگیره
از سه روز پیش شرو شد
وقتی انگار همه ی بی ربطیهای زندگیت و یکی بهم دوخته
باید ببخشم خودمو
باید بزارم آفتاب توو فصل ِ خودش بتابه
بارون توو فصل ِ خودش بباره
باید بخندم وقتایی که بغض می کنم
باید حواسم و از دلتنگی پرت کنم
باید همه ی کارایی که نمیشه رو لا اقل امتحان کنم
باید مثل ِ دکتری بشم که مریض ش میمیره
ولی خب این چیزیه که قبولش کرده
شغل ش اینه شاید
که قبول کنه یه وقتایی قراره تبدیل به یه آدم تلخ بشه
آره قرار نیست همیشه همه چی مثل ِ همیشه ش باشه
اما کاش یکی این کفه ها رو بهم نزدیک میکرد
که وقتایی که اتفاقای خوب تبدیل به تلخی میشن
وزنش از وقتایی که تلخی تبدیل به یه چیز بهتر میشه بیشترنشه
آره
دلم تنگ شده
واسه هرچیز تکراری که بود
واسه یکنواختی حتی
واسه بی حسیا
واسه هرچی که کنارت میشد داشت
با همه ی بیهوده گیاش
اینارو مینویسم که یادم بمونه
اینارو مینویسم که شاید یه روز نباشم
اما بازم اینا بمونن
توو ذهن ِ هوای دوروبرمون لا اقل