به درک که نیستی

گاهی وقت ها باید بروی به درک
باید بگویم برو به درک
به درک که نیستی
به درک که زندگی م را به گا دادی
به درک که داری از کینه میمیری
به درک عزیزم
من خیلی وقت است که دراین درکی که میگویند زندگی می کنم
اگر بروی به درک
میایی پیش ِ خودم

مزه ات

دشتی که دوست اش داشتم
دشتی که عشق ام رهایش بود و می دوید
دشت ِ تو
دشت ِ من
جوانه می زند
از جنس ِ دستمال کاغذی های مچاله
آغشته به رطوبت ِ ارضاء
نگاه می کنم
به دشتی که دوست داشتم
به تختی که سرزمین ِ تن ات بود وبوسه هایت که مثل ِ فرشتگان ِ بالای سر ِ کودکان
بالای نفس هایم می چرخیدند و خواب ام می کردند
جوانه هایی از جنس ِ دستمال های کاغذی
این تصویری از یک خیانت ِ غمگین است
وقتی که نیستی
وقتی که از دور به این دشت نگاه می کنم
جوانه هایش و
ویرانه ای که از من می ماند

جنگجو به جایی از داستان رسید و خشک اش زد
او با تمام ِ آنچیزهایی که باید برایشان میجنگید جنگیده بود
او در جستجوی نفسی بود که قلاب اش را به آن بیاندازد و بالا بکشد و مثل ِ سیبی گاز بزند
جنگجوی سنگین
جنگجویی از جنس ِ آهن ِ سیاه
جنگجوی زنگ زده
به شهر ِ سوخته رسیده بود
به بعد از فاجعه
به تناقض ِ میان ِ آنچه شکست می دهد و آنچه که شکست می خورد
جنگجو پنجه هایش را روی سینه اش کشید
فشار داد
تن اش پاره شد
قلب از پس ِ درد اش بر آمده بود
بیرون کشید اش
مثل ِ سیب مثل ِ تکه ای از یک نان
گاز زد
تلخ بود
تف کرد
روی زانو هایش افتاد
تو را صدا زد
نبودی
نیامدی
نخواستی
به تو فکر نکرد
چشم هایش را بست و خوابید

تو نفرت انگیزی عشق ِ من
واسه این نیست که دوستت دارم
نفرت انگیزی دیگه
نمیشه کاریش کرد
نفرت انگیز نبودن جزو معیارای من نیست

دلم نمیخواد شب که میشه یه چیز دیگه بفهمم که الان فکر میکنم فهمیدم
دلم نمیخواد نشسته باشی و واسه این داستان مسخره ای که ساختی فکر کرده باشی
من با خودم قرار گذاشتم که همه چیو ببینم
این قرار ِ بدیه
وختی جای چشم ِ سومم میخاره پیشونیم زخم میشه از دروغا
این تخت اگه میخواد جیر جیر کنه
فقط باید وختی باشه که خودت تنهایی داری توو خواب غلت میخوری
فکر من مریضه
فکری که نشه ازش قایم شد مریضه
اینو نوشتم که اگه امشب خلافش ثابت شد
همینجا بیام و بگم که گه خوردم
نفرت انگیز نیستی عشق ِ من

بگذار کلمات زاده شوند تا از تو بگویم
بگذار خطور کنی به ذهن ِ کسی که آورنده است
بگذار خطور کنی به لک لک ِ ذهن آن کسی که تو به منقار اشی - کودک ِ لخت ِ آمدن ات
بگذار علت ِ نفس ِ ثانیه ی بعدی ام لای بقچه های پاک رهای آسمان شود
بگذار خطور کنی به ذهن ام در سال های بعد
وقتی که می خواهم به کسی که هنوز هم خواستن اش دیوانه ام می کند فکر کنم
نگو که مرا به خاطر ِ آنچه که هنوز ندیده بودی می خواستی
نگو که خواستن بخاطر ِ کور بودن است عزیزم
نگو که خواستن ات از سر ِ هنوز ندیدن ِ کریه ِ من بود؟
من غمگین تر از این می شوم
اگر به خاطر ِ پایی که هنوز نشکسته بود بدنبال ِ من می آمدی
نگو که در ِ بسته تنها با در زدن باز می شود؟
لگد هایت چه شد؟
این در شکستن می خواهد
نه باز شدن

ناقص تمام اش می کنم
انگار که هیچ نگفته ام
کلمات باید اختراع شوند
بالا نمی آورم

فرقی نداره
می فهمم
هرجا باشی
با هر کی
هر کاری
هر حسی